Ósmy.

      Leżałem na łóżku i obserwowałem żółte plamy na suficie. Miałem dziwne myśli, co do powstania ich właśnie w tamtym miejscu. Nuda robiła swoje. Po tym jak kilka dni temu potraktowałem chłopaków, a w szczególności Harrego, który dla mnie nie istniał, nikt nie chciał mnie odwiedzać, ale ja nie czułem zbyt wielkiego poczucia winy.

      Czekałem z niecierpliwością na rodzinę, która potwierdziła swoje przybycie wczoraj wieczorem, gdy próbowałem połączyć się z Harrym. Niestety nikt nie miał ochoty ze mną rozmawiać. Dzisiejszy dzień miał być całkowicie inny. Przez spotkanie z mamą strach paraliżował moje ciało. Co jej miałem powiedzieć? Przeprosić i obiecywać, że to już nigdy się nie powtórzy?

      Leżałem i bawiłem się łyżką z obiadu, w sali nie było nawet telewizora. Wstałem i udałem się do łazienki. Spojrzałem w lustro. "No nieźle zarosłeś Louis" - pomyślałem. Chwyciłem maszynkę i dokładnie ogoliłem całą twarz. Wychodząc z tego horroru będę musiał pamiętać aby wstąpić do fryzjera. Przebrałem się w ubranie, które przywiózł mi wczoraj tata, który naprawdę nie chciał spotkać się z moją mamą. Nasza rozmowa była dość niezręczna. Może nie powinienem tak mówić o moim ojcu, ale nie przepadałem za nim. On zjawiał się w moim życiu tylko wtedy, kiedy coś było nie tak, a to nie na tym polegało.

      Stałem czysty przed drzwiami, wypatrując mamę i siostry. Czekałem na korytarzu ponad 15 minut. Zrezygnowany wszedłem z powrotem do pokoju. Usiadłem na krześle i oparłem głowę na dłoniach.

      Stanąłem z powrotem w drzwiach. Nie mogłem uwierzyć w to, że jednak nie spotkam dzisiaj najbliższych. Nie miałem wyjścia. Musiałem zadzwonić do mamy. Pierwsze dźwięki jakie usłyszałem to jej głośny oddech. Odezwałem się z nieśmiałością.

- Cześć mamo.. tak się zastanawiam, czy nic wam nie jest, bo miałyście wpaść do mnie z wizytą? - wciągnąłem na chwilę powietrzę.

- Boże, skarbie jak miło znów słyszeć twój głos. - usłyszałem cichy szloch. - Przepraszam, ale jest ciężko. Nie przyjedziemy dzisiaj. - Jej szloch stawał się coraz głośniejszy.

- Co się stało? - Zamarłem ze strachu.

- Lucy jest bardzo chora, a ja mimo wszystko nie chcę jej stracić. - Miałem ochotę rzucić telefon o ścianę. To wszystko wyglądało, jak jakaś pieprzona parodia mojego życia!

- Powiedz, że to żart.. - zamilkłem - Wiesz co ja teraz czuję? Naprawdę chcesz wiedzieć? Nie czuję do cholery nic! Wszystko się rozpada, a ja nie jestem wstanie tego ogarnąć! - Otarłem łzy z policzków. - Już nic wstanie nie jest mnie złamać. Powiedz mi na co jest chora. - Wciągnąłem więcej powietrza.

-Louis.. - Przerwałem jej.

- Po prostu powiedz.. Chce mieć to już za sobą. - przetarłem twarz.

- Jej serduszko nie jest w stanie już nic zrobić, a ja naprawdę.. chciałabym żeby ktoś jej pomógł. To maleństwo ma przed sobą tak wiele i.. w tym momencie ma to zakończyć? - Jej drżący głos wzbudzał we mnie tak cholernie wiele żalu. 

- Nie martw się mamo.. Na pewno ktoś jej pomoże.. - Rozłączyłem się. To był koniec. Wybiegłem ze szpitala zostawiając wszystkie zbędne rzeczy. Zadzwoniłem do Liama.

- Louis? - usłyszałem lekko spłoszony głos Danielle.

- Daj mi Liama - odparłem bez żadnego uczucia.

- Halo?

- Musisz po mnie przyjechać - powiedziałem śmiertelnie poważnym tonem.

- Naprawdę myślisz, że teraz wszystko będzie takie łatwe.. - Przerwałem mu.

- Liam! Do cholery, ty nie rozumiesz, że ja walczę o życie mojego dziecka. Zostaw tą pieprzoną przeszłość za sobą i pomóż przynajmniej jej! - krzyknąłem bardzo głośno. Te kilka zdań zrobiło swoje, bo po 10 minutach byłem już w samochodzie Payne'a. Usiadłem zdyszany i spytałem:

- Wiesz w którym szpitalu leży Lucy?

- Trudno tego nie wiedzieć - odparł chamskim tonem. Połowa podróży minęła w całkowitej ciszy. Liam spoglądał na mnie co chwilę. Udawałem, że tego nie widzę, ale on wreszcie przemówił.

- Po co tam jedziesz? Nie chcesz jej widzieć w takim stanie. Uwierz mi.

- Mam siedzieć i rozczulać się nad moim jebanym życiem? Chcę ją wreszcie zobaczyć. Pierwszy i może ostatni raz.

- Nie mów tak. Wiesz, że będzie dobrze. - Uśmiechnął się do mnie i poklepał po kolanie.

- Wiem, wszystko się ułoży..

      Wysiadłem z auta. Payne nie chciał iść ze mną, ale nie miałem mu tego za złe. Spytałem się o numer sali w recepcji i udałem się w stronę windy. Idąc wyblakłym korytarzem moje serce zaczynało szybciej bić. Słyszałem każdy swój oddech. Ten dźwięk rozsadzał moje bębenki.    

      Wchodząc do środka zatrzymałem się w drzwiach. Spojrzałem na Eleanor i mamę. Obydwie płakały. Miałem ochotę krzyczeć, ale Eleanor uciszyła mnie wzrokiem i zaprowadziła w głąb sali. Spojrzałem na małe łóżeczko, stojące na środku. Przybliżyłem się kilka kroków i zobaczyłem ją. Te biedne maleństwo nie mogło zrobić nawet najmniejszego ruchu przez to, co miało poprzypinane do całego jej malutkiego ciałka. Jej pulchna, blada buźka wyrażała bardzo wiele cierpienia. Słyszałem jej ciężki oddech, a raczej dźwięk maszyny, która pomagała jej w tym. Najsmutniejsze w tym było, że ani jedna łza nie spłynęła po moim policzku. Nie czułem żadnego strachu o nią. Nie byłem smutny ani przygnębiony. Czułem się jakby wszystko we mnie zaczęło się już wyłączać. Podszedłem do Eleanor i przytuliłem ją bardzo czule. Wiedziałem, że jej jest o wiele ciężej ode mnie. Przywitałem się z mamą i usiadłem na twardym krześle. Eleanor usiadła na przeciwko i pochyliła tułów. Postanowiłem, że im szybciej zacznę tym szybciej one strawią moje słowa.

- Nie wiem, jak mam to powiedzieć.. Nie chcę żebyście podważały moje decyzję, bo już postanowiłem.. - zamilkłem na chwilę, bo wiedziałem, że to, co zaraz powiem będzie dla nich ogromnym szokiem. - Niestety jestem zmuszony o tym powiedzieć.. Będę dawcą dla Lucy. Spuściłem głowę w dół. Przechodziła przez moje uszy rozpacz mamy.

- Nie zrobisz tego. Nie za taką cenę skarbie! - Mama chwyciła moją dłoń.

- Louis, czy ty chcesz zrobić krzywdę ponownie wszystkim? - Eleanor westchnęła bardzo głośno. Jej głos łamał się od płaczu, ale ona próbowała nad tym panować.

- Ale zanim to zrobię musze pożegnać się ze wszystkimi.. Kocham was, ale nie zmienię swojej decyzji. - Wstałem z miejsca i wyszedłem. Wiedziałem, że Liam pomoże mi we wszystkim, ale nie mogłem powiedzieć mu o tym, co chcę zrobić. Wsiadłem do samochodu i wtuliłem się w niego. Liam odwzajemnił uścisk.

- Mówiłem żebyś tam nie szedł. - Liam pogładził mnie po plecach.

- Wiem, ale skąd mogłem wiedzieć, że jest z nią aż tak źle. Chcę zacząć od nowa życie, ale musisz mi w tym pomóc - skłamałem.

- Oczywiście, że ci pomogę. Nie martw się o nic. Pewnie nie chcesz wracać do szpitala, więc wezmę cię do siebie. - Spojrzałem mu głęboko w oczy. W drodze do jego domu przypomniałem sobie, jak to było być sławnym. Co druga osoba wpatrywała się w samochód Liama. Próbowałem się jakoś zakryć, ale to było ponad moje siły. Wysiadłem z samochodu i szybkim krokiem wszedłem do jego domu. W wejściu przywitała mnie Danielle. Była bardzo zdziwiona. Podszedłem do niej i uściskałem bardzo mocno.

- Jakie miłe powitanie! Czy nie wydaję ci się dziwne, że nie widziałam cię od roku, a teraz jestem tak bardzo spokojna?

- Może i jest to dziwne, ale ja sam już nie wiem, co się dzieje. - Zaśmiałem się, choć w głębi duszy czułem strach. Wszedłem do mieszkania i od razu zacząłem planować moje pożegnanie. Na początek przyszedł mi do głowy Harry, ale w jaki sposób mam się z nim pożegnać żeby on nie dowiedział się o moich planach? Napisanie listu to chyba najlepsze wyjście! Usiadłem przy biurku i zacząłem pisać.

„Drogi Harry,

Pozwolisz, że moje ostatnie słowa do ciebie będą bardzo spontaniczne i nie napiszę tego w formie listu. W tym momencie najważniejsza jest dla mnie treść, a nie dbałość o szczegóły. A, więc pierwsze o czym chcę wspomnieć to przeprosić cię z całego serca za to jak cię potraktowałem. Boże, skąd mogłem wiedzieć, że to prawdziwy ty? Gdybym mógł cofnąć ten pieprzony czas to wykorzystałbym te ostanie dni jak najlepiej i spędziłbym z tobą każdą wolną chwilę. Przed śmiercią chciałbym się z tobą spotkać. Chciałbym żebyś dał mi jeszcze jedną szansę, ale największym moim pragnieniem jest żebyś zaopiekował się Lucy. Nie ważne czy Elka będzie tego chciała, czy nie. Bądź dla niej takim drugim tatą. Zapomniałem wspomnieć dlaczego umrę. Nie, nie jestem na nic chory. Jak wiesz Lucy jest bardzo chora, a moje serce jest jeszcze na tyle silne, że może jej pomóc. Ja już nie widzę sensu życia. Wszystko zaczęło się jebać Harry. To wszystko zaczęło się wtedy, kiedy cię postrzeliłem. Gdyby nie tamto wydarzenie byłbym teraz z tobą, a co do Lucy... Nie mam pojęcia, co by z nią było, ale los pewnie byłby łaskawszy. Bardzo Cię kocham. Nie wiem czy dam radę spotkać Cię i mieć świadomość, że już nigdy Cię nie zobaczę. Nie chcę żebyś płakał. Bądź spokojny i nie przejmuj się, że tym razem odejdę na zawsze. Chciałbym zostać.. Bardzo tego pragnę, ale nie przeżyłbym śmierci Lucy. Nie wiem czy to, co teraz planuję w głowie się uda i czy fani chcą mnie widzieć, ale jeśli zagramy ostatni koncert to, uwierz mi, że to będzie najlepszy dzień w moim życiu. Muszę pożegnać się ze wszystkimi w jak najkrótszym czasie, bo nie wiem ile Lucy wytrzyma. Zacząłem od Ciebie, bo to Ty jesteś mimo wszystko dla mnie najważniejszy. Kocham Cię Harry! Nie wiem czy te słowa Ci wystarczą, ale ja bez Ciebie czuje się jak bez drugiej połowy ciała, mózgu, duszy.. Może to takie banalne, ale to właśnie czuję. Znajdź w swoim życiu taką osobę, która da Ci dużo więcej szczęścia niż ja. Wiem, że spędzimy ze sobą przynajmniej ten jeden dzień w naprawdę fajnej atmosferze. Jeszcze nie wiem jak to zrobię, ale postaram się najlepiej jak potrafię. Nic więcej nie mam Ci do powiedzenia.. Z resztą porozmawiamy jeszcze..

Twój cały na zawsze Louis Tomlinson xoxo”

Kolejne rozdziały będą coraz gorsze, bo znudziła mnie ta historia.

Nie chce mi się już tego pisać, a wam czytać, więc nikt się chyba nie obrazi.

@AnnaZaputowicz (: