Prolog

Poczułem cholerny ból gdzieś tam w środku, tego widoku i uczucia obawiałem się najbardziej. Czułem jakby moje ciało zaczęło rozpadać się od środka. Nie umiałem nad tym zapanować. Wyciągnąłem broń i strzeliłem w najważniejszą osobę w moim życiu. Widziałem jak traci równowagę, upada na ziemię i zaczyna tracić swiadomość. Spojrzałem na jego twarz, wtedy zdałem sobie sprawę co tak naprawdę zrobiłem. Była nieprzytomna, obojętna, patrzył mi w oczy choć jego wzrok był nieobecny. Odebrałem życie człowiekowi, który zawsze przy mnie był, wspierał mnie w najtrudniejszych chwilach, kochał, szanował. Popełniłem wiele błędów które zawsze mi wybaczył, był kimś więcej niż przyjacielem, niż młodszym bratem. Był kimś dla kogo pośweciłbym wszystko. On na moich oczach popełnił jeden, z największych błędów w swoim życiu i zapłacił za to największą cenę. Miliony myśli, wspomnień i wspólnych planów rozbiło się na nieskończoną liczbę części, niemożliwych do pozbierania. Łzy zaczęły spływać mi po policzkach, wiedziałem że już mu nie pomogę. Schowałem broń i wybiegłem z naszego mieszkania. Zdałem sobie sprawę że już nigdy nie będę mógł tam wrócić, spojrzeć  na jego uśmiechnietą twarz, przytulać jego ciepłego ciała i obdarowywać czułymi pocałunkami. Traciłem oddech przypominając sobie jego wyraz twarzy. W tamtym momencie wydawało mi się że dotarło do mnie że go juz nie będzie, że straciłem największą radość mojego życia , najgorsza w tym wszystkim była swiadomość że to moja wina...

Nietypowy prolog ale mam nadzieję że nie jest najgorszy. Pierwszy rozdział dodam (jeśli będę miała dostęp do komputera) za kilka dni. Kolejne rozdziały również będą dodawane w takich odstępach czasowych. Uwagi i pytania proszę kierować w komentarzach lub najlepiej na tt --->@AnnaZaputowicz (: