Pierwszy

Wybiegając z mieszkania nie wiedziałem co mnie czeka, gdzie mam iść, u kogo szukać pomocy i zrozumienia. Jak ktokolwiek mógł mnie zrozumieć jeśli sam nie umiałem pojąć tego co zrobiłem?  Nigdy nie wyobrażałem sobie życia bez Harrego, nieważne czy ukrywaliśmy swoje uczucie przed całym światem, czy też nie. Ważne że był przy mnie, ochraniał i kochał. Upajaliśmy się swoimi oddechami muskającymi nasze ciała podczas wspólnych nocy i poranków. Delektowanie się jego widokiem, gdy był jeszcze zmęczony i słodko marszczył brwi i smakowanie jego ust było jak ochrona przed najgorszym złem świata. Ja również miałem go ochraniać przed ludźmi którzy mogliby go skrzywdzić lub zagrozić naszemu uczuciu. Co ja do cholery zrobiłem?! Miałem go chronić a pozbawiłem go życia. Dlaczego mam żyć i uciekać przed sprawiedliwością? Nie zasługuiwałem na życie, ale po śmierci nie dałbym rady spojrzeć Harremu w twarz. Nie miałem pojęcia co robić. Stojąc na ruchliwej ulicy przed naszym mieszkaniem, nie potrafiłem wtopić się w tłum. Zawsze ludzie zwracali na mnie uwagę, wkońcu byłem tym słynnym Louisem Tomlinsonem. W tamtej chwili  zapominałem kim jestem.
Na myśl przychodziła mi tylko ucieczka i odizolowanie się od otoczenia. Wiedziałem że nie skrzywdziłbym nikogo więcej, ale skąd mogłem mieć tą pewność, jeśli pozbawiłem się jednej połowy serca i umysłu.  Chciałem to wszystko przemyśleć w spokoju i dać sobie trochę czasu na przyznanie się do wszystkiego i resztę i tak już cholernie bolesnego życia, spędzić za szarymi kratami w małej, brudnej, więziennej celi. Przynajmniej w taki sposób pokazać Harremu że żałuję i nie zasługuję na szczęście z nim. Miałem przy sobie tylko kluczyki do samochodu, dokumenty, telefon i kartę kredytową. Wiedziałem że muszę wykorzystać te kilka rzeczy w jak najlepszy sposób aby przynajmniej spróbować uciec. Nie chciałem tego robić ale nie dałbym rady spotkać się z chłopakami z zespołu. Pozbawiłem ich w tej chwili, właściwie już dwóch członków naszej rodziny a Harry był napędem aby nadal to robić. Wiedziałem że są silni i że dadzą sobie radę, nieważne jak ale po prostu muszą to zrobić, dla Harrego i dla tych wszystkich ludzi dla których byliśmy inspiracją i oderwaniem się od szarej rzeczywistości. Wyciągnąłem z kieszeni brudnej bluzy kluczyki i ruszyłem szybkim krokiem w stronę samochodu. Pech chciał że po drodze natrafiłem na byłą dziewczynę: Eleanor. Po tym jak Harry wyznał mi swoje uczucie zrozumiałem że czułem do niego to samo i mój związek z nią nie miał już najmniejszego sensu. Jest piękną i mądrą dziewczyną którą kochałem i spędzałem z nią każdą wolną chwilę, widziałem w niej tą osobę którą mogłbym opiekować się do końca życia lecz uczucie do tego słodkiego bruneta było silniejsze. Nie mogłem z nią  dłużej być, krzywdząc przy tym nas obojga. Miałem nadzieję że mnie nie zauważy, miałem tak mało czasu, którego nie mogłem tracić na płytką rozmowę z osobą, która już nic dla mnie nie znaczyła. Jednak Eleanor dostrzegając mnie w tłumie ruszyła w moim kierunku.
- Louis! - zawołała. Udałem że nie słyszę i przeszedłem w powolny trucht. Jednak Eleanor dogoniła mnie i złapała za nadgarstek.
- Musimy porozmawiać. - rzuciła z lekkim podenerwowaniem.
- Przepraszam Cię, Eleanor. Nie teraz! - krzyknąłem. Zobaczyłem na jej twarzy zdziwnienie ale i smutek, tak jak by wiedziała że coś jest nie tak. Spuściłem wzrok na ziemię i wyrwałem się z jej uścisku. Zrobiło mi się żal tej dziewczyny, nie była niczemu winna a ja próbowałem rozładować na niej swoją złość i żal który rozrywał mnie od środka, chciałem dać upust nerwom ale nie miałem na to teraz czasu. Potrzebowałem  rozmowy z kimś ale nie z nią, ona nie dałaby rady tego zrozumieć, nawet nie wiedziała że mnie i Harrego coś łączyło, zresztą nikt o tym nie wiedział.
Wsiadając do samochodu ogarnął mnie ogromny żal i myśl że w naszym mieszkaniu nadal mogą leżeć sztywne i blade zwłoki Harrego. Nie wytrzymałem, skuliłem się na przednim siedzeniu i zacząłem płakać. Mój gniew kumulował się coraz bardziej aż w końcu zacząłem krzyczeć z całej siły, najchętniej wykrzyczałbym płuca, gdyby było to możliwe. Nie wiedziałem w którą stronę mam się kierować i jak poradzić sobie z napadami tej niepochamowanej agresji i rozpaczy. Byłem agresywny dla siebie, nienawidziłem się coraz bardziej z minuty na minutę, gdy patrzyłem na swoje ręce, które trzymały broń, która jest w stanie wyrządzić tyle krzywdy i bólu miałem ochotę uderzać pięściami we wszystko co mogłoby mi sprawić tyle bólu ile ja sprawiłem Harremu, jego rodzinie i całemu światu. Starałem się powstrzymać na chwilę te wszytskie złe uczucia które we mnie tkwiły i ruszyć w stronę autostrady. Ucieczka za granicę to jedyny pomysł który wpadł mi do głowy. Nie byłem w stanie prowadzić ale musiałem to zrobić. Pierwszy raz od czasu tamtego przykrego wypadku, zrobiło mi się żal samego siebie. Zmarnowałem całe życie przez jeden, nieodwracalny błąd. I kontynuacja życia po tym co zrobiłem miała wyglądać jak ucieczka? Nie takiej przyszłości oczekiwałem ale to moje życie i to ja musiałem nim kierować. Poczułem wibracje w kieszeni spodni. Wyciągnąłem telefon, na ekranie pojawiło się zdjęcie Liama. Nadal płakałem ale postanowiłem odebrać. Usłyszałem ciepły i serdeczny głos.
- Gdzie jesteś? - zapytał. Nie wiedziałem co powiedzieć, nie chciałem go okłamywać, bo Liam nigdy na to nie zasługiwał. Był wspaniałym przyjacielem, to właśnie mu zawsze mogłem zaufać i  opowiedzieć o wszystkim.
- Siedzę w samochodzie. - powiedziałem przez łzy. Liam usłyszał że mój głos nie brzmiał tak jak powinien.
- Coś się stało? - zapytał z lekkim strachem. Co mu miałem odpowiedzieć? Jest wspaniale Liam, dzięki że pytasz. Zabiłem Harrego i teraz płaczę ze szczęścia. Coraz większe łzy zaczęły spływać po moich ciepłych policzkach.
- Tak, Liam. Przepraszam ale nie mogę Ci nic powiedzieć, nie teraz. - odparłem. Liam nie dawał za wygraną, próbował coś ze mnie wyciągnąć ale ja po prostu nie byłem gotowy. Jedno pytanie, które mi zadał było bardzo bolesne.
- Próbowałem dodzwonić się do Harrego. Może wiesz co się z nim dzieję? - mówił lekko przybitym głosem. Mój żal nie ustępywał, łzy robiły sie coraz bardziej bolesne, paliły moje zmęczone oczy, które jeszcze długo miały nie zaznać odpoczynku.
- Liam, zrozum że Harry już nie odbierze telefonu! Ani od ciebie, ani odemnie! Go już nie ma i nie będzie! Daj mi wreszcie spokój! Rozłączyłem się i rzuciłem telefon pod tylne siedzenie. Miałem wyrzuty sumienia że tak potraktowałem osobę, która chciała mi tylko pomóc. Byłem pewien że nie skrzywdzę już nikogo więcej a raniłem coraz więcej osób. Telefon wciąż wibrował, nie miałem już ochoty na rozmowę więc próbowałem ignorować ten dźwięk, jednak trzaski z pod siedzenia stawały się coraz bardziej denerwujące. Schyliłem się i wyłączyłem to irytujące urządzenie. Próbowałem nie myśleć o niczym i nareszcie ruszyć z pod parkingu. Byłem zmęczony, zapłakany i roztrzęsiony a przedemną jeszcze kilka godzin jazdy. Nie miałem zamiaru się nad soba rozczulać więc po prostu ruszyłem...

No i tak właśnie wygląda rozdział pierwszy. Nie jest za długi ale starałam się jak mogłam. Mam nadzieję że się spodoba, choć osobiście uważam że mógłby być lepszy. Myślę że ktoś przeczyta moje wypociny i doda jakiś miły komentarz. Pytania i uwagi proszę kierować najlepiej na tt --->@AnnaZaputowicz, lub w komentarzach (: