Czwarty

Minęło kilka miesięcy od śmierci Harrego w tym czasie bardzo przywiązałem się do Chestera, odnalazłem samochód który z niewyjaśnionych przyczyn przestał działać, bateria w telefonie całkowicie się rozładowała więc byłem zdany na łaskę Chestera i otaczającej mnie natury.

Myślałem że z czasem będzie mi łatwiej, że zacznę o wszystkim zapominać ale było coraz gorzej. 

Był środek zimy, nie wychodziłem z domu, moje ciało zaczęło wyglądać inaczej. Tęsknota za rodziną, zespołem, fanami i Harrym robiła się coraz bardziej bolesna. W najtrudniejszych chwilach czułem że moim jedynym uwolnieniem od bólu będzie śmierć. Zacząłem rozważać tą opcję, bałem się ale niekiedy pragnienie było tak silne że nie umiałem powstrzymać się od posmakowania ostatniego tchnienia, próbowałem się podduszać, ciąć. Mózg podpowiadał mi że nadal chcę żyć, że mogę wszystko odbudować ale serce myślało tylko o Harrym. Jego imię wywoływało u mnie zmienne odczucia, bardzo go kochałem ale równocześnie nienawidziłem.

Przypomniałem sobie że poza Harrym była jeszcze rodzina: mama i kochane siostry. Po odejściu taty obiecałem sobie że zaopiekuje się nimi. SMS od najwspanialszej kobiety która otaczała mnie swoja ochroną do czasu kiedy sam miałem ochraniać ją i siostry swoimi ramionami, trafił do mojego mózgu najbardziej odczuwalnie. Tych słów nigdy nie chciałem usłyszeć z jej ust. "Cześć skarbie. Wierzę w głębi serca że odczytasz tą wiadomość i uświadomisz sobie jak wiele smutku wywołałeś w moim sercu. Mogłabym Cię okłamywać i mówić że wszystko będzie dobrze ale pamiętam rozmowę z przed kilku lat w której powiedziałeś mi że nie ważne jak bolesna będzie prawda to chcesz ją usłyszeć, pamiętasz? Walczę z tęsknotą i mam nadzieję że mi pomożesz. Dziewczynki chcą odzyskać brata a ja syna. Wiem że żyjesz, nie przyjmuje do wiadomości że jest inaczej. Nieważne ile błędów popełniłeś, ja zawsze będę Cię kochać najmocniej na świecie". 

Gdy zaczynałem myśleć o siostrach które nie miały pojęcia dlaczego to zrobiłem pragnąłem spotkać się z nimi i okłamywać tak długo aż uwierzą i zaczną zapominać. Miałem nadzieję że nie znają całej prawdy i że nie zostały wprowadzone w okrutny i niesamowicie fałszywy świat dorosłych tylko dlatego że ich brat był nieodpowiedzialny, były na to za młode. Nie traktowałem ich jak małych dzieci, były już nastolatkami ale w sercu zawsze widziałem je jako małe dziewczynki. 

Zdałem sobie sprawę że nie jestem do końca gejem. Zacząłem tęsknić za Eleanor i za jej kobiecym ciepłem, normalnością w związku i tą swobodą. Było mi z nią dobrze. Ukrywanie się z Harrym było trudne, choć czułem się przy nim bezpieczny i kochany w specyficzny ale bardzo przyjemny sposób.

Zamiast zbierać rozsypane życie, kruszyłem je coraz bardziej. Wszystko czego dotykałem zaczynało cierpieć lub umierać. To samo zaczęło dziać się z Chesterem. Był bardzo chory. Nie wiedziałem co mu jest.  Życie dawało mi do zrozumienia że z nim nie wygram, gdy będę próbował walczyć ono pokaże mi do jakiego cierpienia jest wstanie mnie doprowadzić i w jak bolesnym i powolnym tempie będę tracił wszystko co było dla mnie najcenniejsze, niepowtarzalne, po prostu jedyne na świecie. Nie zamierzałem walczyć, byłem na to za słaby ale chciałem pokazać życiu że nawet gdy zabierze mi wszystko dam radę i doprowadzę mój stan do "normalności". 

Nieważne ile dni spędziłem nad rozdrapywaniem starych ran, nadal pamiętałem to szczęście które kiedyś mi towarzyszyło. Widziałem przed oczami urywki koncertów, pierwszy casting w X Factorze i wspólne dni z najwspanialszymi osobami na świecie, wtedy czułem że nigdy nikt nie zerwie mi uśmiechu z twarzy. Lecz dzięki temu że życie coś mi uświadomiło wziąłem się w garść i zacząłem opiekować się Chesterem. Były takie dni w których nie płakałem bo nawet na to nie miałem siły, lecz gdy zauważyłem że coś jest nie tak z Chesterem, łzy powróciły.

Jednego z chłodniejszych dni tamtej zimy, musiałem wyjść na zewnątrz, nazbierać drewna i innych potrzebnych rzeczy. Szedłem w głąb lasu, w miejsce w którym rosły mniejsze i słabsze drzewa. Zabłądziłem, zamiast drzew znalazłem coś bardzo dziwnego. W zasypaną śniegiem ziemię była wbita drewniana, mocno zniszczona tabliczka. Zaciekawiony, przetarłem jej wierzch dłonią. Na małym wycinku drzewa widniał napis: "Deanna". Zacząłem grzebać w pamięci, dobrze znałem to imię. Znalazłem w głowie ten, odpowiedni moment. Odsunąłem się kilka kroków. Właśnie stałem prawdopodobnie przy grobie miłości Chestera. Dlaczego nie powiedział mi o tym miejscu? Bolało mnie to że nie potrafił podzielić ze mną swoim smutkiem po to abym przynajmniej próbował go pocieszyć i wesprzeć tak jak on pocieszał i wspierał mnie. Nieważne czy jego łzy byłyby za trudne do udźwignięcia ale postarałbym się utrzymać kolejny z niekończących się ciężarów. 

Wróciłem do domu zmarznięty, bez drewna, żadnego pożywienia. Nie potrzebowałem jedzenia. Nie chciałem uszczęśliwiać ciała i mózgu ponieważ serce nadal cierpiało. Przyzwyczajałem się do bólu więc próbowałem utrzymywać w nim równowagę, choć to nadal było nie do wytrzymania.

Wszedłem do domu, panowała w nim całkowita cisza. Podszedłem do łóżka śpiącego Chestera, patrzyłem na jego zmęczoną twarz,  jego oddech był niespokojny ale zarazem cichy. Usiadłem na krześle. Spoglądałem na niego co chwilę. Jego oczy powoli zaczęły się otwierać.  Oddaliłem się w stronę mojego pokoju. Po oddaniu pierwszych kroków, Chester zawrócił mnie zachrypniętym głosem. Zająłem ponownie miejsce przy jego łóżku. Ches z wielką trudnością zaczął rozmowę:

- Jak się czujesz Lou. - Uśmiech rozpromienił jego zmęczoną twarz. To on był chory a martwił się o mnie, był po prostu niesamowity. Nie chciałem go zasmucać i mówić że już nie daję rady i jest po prostu strasznie. Nie zastanawiałem się długo nad odpowiedzią bo Chester był bardzo inteligentnym człowiekiem i wyczułby moją niepewność.

- Jest dobrze ale to ja powinienem pytać się co z tobą. - klepnąłem go lekko w ramię.

- Nie lubię cię oszukiwać Louis. Uwielbiam twoje towarzystwo ale niestety długo się tobą nie nacieszę.

- Nawet tak nie mów. Trzeba mieć nadzieję. - Złapałem go za ramię. Jego oczy przepełniły się ledwo widocznym smutkiem.

- Louis, dobrze wiesz jakie jest życie, a ja nie będę wiecznie młody. Wcześniej czy później będziesz musiał się z tym pogodzić. - wyrzucił z siebie te trudne słowa. Próbowałem przywrócić mu wiarę w lepsze jutro ale było po nim widać że jest już zmęczony problemami i bólem który go męczył, choć ani razu o nim nie wspomniał. 

Byłem przybity naszą rozmową więc bez słowa udałem się do pokoju. Cisza która siedziała tam razem ze mną nie pozwalała normalnie funkcjonować. Patrzyłem na nieżywy telefon. Chciałem zadzwonić do chłopaków, powiedzieć im że tęsknie i pragnę wrócić. Bardzo tego chciałem, czułem się przy Chesterze coraz gorzej, patrzenie na jego cierpienie było jak cios podczas walki. Upadałem ale musiałem wstać po to aby przegrać z godnością bo przeciwnik był większy i silniejszy. Jego choroba była wystarczającą karą ale wiedziałem że na tym się nie skończy. Z dnia na dzień traciłem go coraz bardziej, nie wątpiłem że umrze bo sam dał mi to do zrozumienia. Rozmyślanie o śmierci bolało ale ból przychodził i po chwili nie był już odczuwalny. Przez to wszytko co wokół mnie zaczynało znikać, robiłem się silniejszy, choć dusza krzyczała i domagała się poczucia jeszcze raz  smaku łez, to było jak narkotyk, lecz nie chciałem dłużej użalać się nad sobą i zacząć walczyć. Nie byłem w stanie zrozumieć co dzieję się z moim umysłem, raz chciałem umierać a raz czułem przypływ sił do dalszej walki. Chciałem wrócić do starego życia, nawet gdybym był więźniem przez własne błędy, czułbym bliskość rodziny, choć wiedziałem że media zniszczyłyby mnie wcześniej niż zdołałbym ujawnić wszystkim że nadal chcę coś czerpać z tego pochłaniającego i zniszczonego świata...

Dedykuję ten rozdział znów Karolinie (@Srebro_1D) i Niallowi (@StylatorrArmy).Gdyby nie one, to nie wiem czy ktokolwiek czytał by tego bloga. Bardzo Wam za to dziękuję <3. A co do czytelników.  Zauważyłam że chyba nudzi was ta historia. Piszcie w komentarzach wasze opinie, ja muszę wiedzieć czy prowadzenie tego bloga ma sens. Widzę że z rodziału na rozdział jest coraz mniej komentarzy, więc wnioskuję że robię coś źle. Napiszcie a spróbuję to zmienić. Kontakt ze mną ---> @AnnaZaputowicz (: